Nirarathakache Pakshi

नीरजाची कविता ही साधी थेट, तरीही सार्वत्रिक अशी आहे. वयात आलेल्या मुलीपासून दंगल, तृष्णेचा प्रश्न, महिला स्पेशल, वाळकेश्वर, महाभारतातील द्रोणाचार्य, धृतराष्ट्र, द्रौपदी हे तिच्या कवितेचे विषय पाह्यले कि चकित व्हायला होते. महाभारताने साऱ्या माणसांबद्दल एकदाच फायनलच बोलून टकलंय, मग बोलायला काय उरतं? पण नीरजाची द्रौपदी जेव्हा, ‘मोकळ्या केसात माळावा गजरा लाल तांबड्या मांसाचा’ अशी दचकवून टाकणारी ओळ लिहिते तेव्हा त्या शोकान्त बीभत्स, संहारक उपहासाची विसंगत दहशत या विरोधाभासामुळे कुठंतरी करुणा, त्याचवेळी नकोसेपण जाणवून जाते तीव्रपणे. ईश्वराबद्दल ती सहज लिहून जाते की, ‘ईश्वर मरणाचं ओझं वाहो’ ही ब्लेक कॉमेडी अेब्सर्डीटीकडे जाणारी चमकदार ओळ वाचली कि एकाच वेळी दोन किंवा त्याहून अधिक गोष्टींकडे ती कमालीच्या वेगळ्याच दृष्टीने बघताना दिसते. अर्थात कवी वेगळंच काहीतरी बघतो. पण आताच्या कन्सेप्टमधलं व्यवस्थेतलं कवीचं बघणं बदललंय… जास्त टोकदार, खोल घाव घालणारी पण तरीही ईश्वरापासून दंगलीपर्यंत अशा सर्वांवर कधी खोचक कधी भेदक भाष्य करणारी नीरजाची कविता सर्वत्रिकाशी आपसूक बांधली जाते. जसं ‘…आणि पोरीच्या अंगात तर पावसाळाच रुतून बसलेला कायमचा!’ असं काहीतरी भलतंच मायावी, मर्मभेदक ती लिहून जाते. नीरजाच्या कवितेला ही सृजनाची शक्ती आहे. Neeraja's poetry is simple, direct, yet universal. From the coming of age, Dangal, the question of thirst, women's special, Walkeshwar, Dronacharya, Dhritarashtra, Draupadi in Mahabharata were the subjects of her poetry. Mahabharata has spoken about all the people once and for all, then what is left to talk about? But when Neeraja's Draupadi writes the haunting line, 'The shrill red-red flesh of a raven with loose hair', the contrast of that tragic horror, the incongruous terror of the annihilating sneer, evokes a kind of compassion, yet a strong reluctance. She writes easily about God, 'God bear the burden of death' read the brilliant line to the blake comedy absurdity that she sees two or more things at the same time in radically different ways. Of course, the poet sees something different. But in the current concept, the poet's view of the system has changed... More pointed, deeply wounding, but still commenting on everything from God to riots, Neeraja's poetry is connected with everyone. She writes something very elusive, heartbreaking like '...and in the body of the child, the rain is sitting forever!' Neeraja's poetry has this creative power.