Korade Nakshatra

कोरडे नक्षत्र’ या कवितासंग्रहातून ग्रामीण जीवनाचे एक वेगळे रूप वाचकांपुढे येते आहे. गेल्या काही वर्षांत ग्रामीण वास्तव बदलते आहे. नद्या कोरड्या होताहेत, विहिरी आटताहेत, जमिनीची ओल कमी होते आहे. पाण्याच्या शोधात पाखरे दूरदूर जात आहेत. रानाला उन्हाच्या झळा झोंबतात आणि पेरलेल्या दाण्याला कोंब फुटण्याआधीच माती जाळून टाकते. ‘दुष्काळाचा नाग’ समोर फणा काढून उभा राहतो, शिवारे जळत राहतात, पाठीला पोट लावून कसेबसे जगणाऱ्या माणसांच्या ‘काळजाखालचा अंधार’ तेवढा वाढत जातो. या कठीण होत चाललेल्या जगण्याची असहाय वेदना जातिवंतपणे व्यक्त करणारा हा संग्रह. प्रकाश होळकर यांची ही कविता शेतकऱ्याच्या दुःखाशी जन्मनाळेने बांधलेली आहे. शेतकऱ्याच्या ‘आतड्याचा पीळ’ ती व्यक्त करते. त्याच ‘मातीत जन्मून’ त्याच मातीत ‘नांदणारा’, देहावर ‘मातीचे फोड’ वागवीत जगणारा, मातीचे वेड असलेला हा कवी, शेतकऱ्याच्या जीवनाची दुःखे आणि स्वप्ने शेतीतून उगवून आलेल्या अस्सल भाषेतून व्यक्त करतो. ‘भरू दे यंदा मृगाचं आभाळ, नावाचा तुझ्या यळकोट करील..’ ही काळजातून आलेली हाक, आणि ‘डोळ्यांदेखत शिवाराचा करपा होत जातो / आला दिवस पाखरांची पखवळ घेऊन येतो’ ही काळजाची कासावीस अशी थेटपणे व्यक्त करणारा हा संग्रह या कवितेमागच्या अनुभूतीच्या अस्सलपणाचा प्रत्यय ओळीओळीतून देत राहतो.

– प्रभा गणोरकर A different form of rural life comes before the readers through this poetry collection 'Korde Nakshatra'. The rural reality is changing in the last few years. Rivers are drying up, wells are drying up, soil moisture is decreasing. Birds are flying far and wide in search of water. The scorching sun beats down on the fields and scorches the soil before the sown grain sprouts. The 'snake of famine' stands in front of it with its cover, the borders keep burning, the 'darkness under the darkness' of the people who live on their backs and stomachs increases. This collection eloquently expresses the helpless pain of this increasingly difficult existence. This poem by Prakash Holkar is closely related to the farmer's suffering. It expresses the 'yellowness of the bowels' of the farmer. Being born in the same soil, 'living' in the same soil, living with 'soil blisters' on his body, this poet who is obsessed with the soil, expresses the sorrows and dreams of a farmer's life through the authentic language that has emerged from agriculture. 'Bharu de yanda mrigachan abhaal, namea tuye yalkot karil karil.' lives

– Prabha Ganorkar