Kattar

प्रत्येक पाऊल उचलून पुढे टाकताना त्याला पुनर्जन्माचा प्रत्यय मिळत होता; आणि आपली चिकाटी पाहून त्याचा तोच आश्चर्यचकित होत होता. पायाखाली तप्त वाळवंट होतं. आकाशात रखरखीत सूर्याचा गोळा. वाळवंटातली उष्णता सरळ शरीरात. एकवटल्यासारखं शरीर वाफांनी फणफणलेलं. आणि तो आपला चालतोय... अनवाणी ! पायांत साखळ्या. हात मागे करकचून आवळलेले. तापानं शरीर तडकायला लागलेलं. मेंदूत घणाचे घाव. कोणत्याही क्षणी तो कोसळला असता; आणि संपला असता. म्हणूनच तो चालत होता. भाजल्यामुळे पायाला फोड आले होते. तळपायातून रक्त ठिबकायला लागलं होतं. एकदा नाकाचा घुळणाही फुटला होता. हात मागे बांधलेले असल्यामुळे त्याला रक्त पुसतादेखील आलं नव्हतं. ते तसंच तोंडावर, हनुवटीवर सुकलं होतं. हो, कैदेतून पळाला होता तो!