Ithe Jinkala Bajar

बाजार, किती बिनधास्त! केवढा सफाईदार त्याचा व्यवहार ! कारनामा! करिश्मा! जे म्हणाल ते! जे नाव ठेवाल ते बाजार, माणसाच्या तडकल्या काचेत पुसतो. त्यात दडून बसतो. त्याच्याच एखाद्या एजंटची त्यात नेमणूक करतो. आणि त्या एजंटमार्फत तो ग्राहकाला बेमालूमपणे फलवितो. तडकल्या फुटक्या काचेतून ग्राहकाला स्वत:चीच प्रतिमा स्वच्छ दिसणार नाही, याची काळजी घेतो. माणसाचं करिश्माई मेटॅमॉफोसिस् होते. माणूसच स्वतःला एखाद्या किड्याच्या रूपात दिसू लागतो. किड्यांचे चेहरे माणसाला माणसांसारखेच दिसू लागतात. त्या रूपावरही माणूस भाळतो, चेकाळतो, लुभावतो! किडे वळवळू लागतात. बाजार अगणित फसव्या गंदगीच्या जादूई कांड्या फिरवितो. त्या कांड्यांवर मेटॅमॉफोसिस् किडे चढू लागतात, नाचू लागतात, गाऊ लागतात. पागल, पागल होतात! बाजार, सौद्यातून सौदे जिंकू लागतो. त्या सौद्यांचा कॅन्सर किड्यांच्या शरीरात पसरत जातो. सौद्यांच्या नालीतला कचरा, घाण, शेणाळावर किड्यांची मेजवानी झडू लागते. झिंग झिंग चढू लागते आणि किडे पागल पागल होऊ लागतात. काळ हसत राहतो! पागल होऊन वावरणाऱ्या किड्यांसोबत मग स्वार्थी किडेसुद्धा पागल होऊ लागतात. बाजार हसू लागतो. नाचू लागतो. आणि रण जिंकल्याच्या गुर्मीत इच्छुक ग्राहकांना पागल बनविण्यासाठी त्याच्या नवनवीन चाली शोधत राहतो. चागल होऊन नाचणारे माणूसकिडे नाचत राहतात बाजाराचे गुलाम बनून ...