Dekhani

“या कवितेत ‘आयुष्याचा सुरम्य सप्तरंगी बुडबुडा’ निरर्थक न ठरो, झाडातून डोकावणारे ‘रोशन सूर्य’ न ढळोत, ‘विनाशतत्वाच्या झपाट्यात’ जमिनीतली ‘उग्रगंधी धूळ’ दरवळो आणि जगण्याची समृद्ध अडगळ’ घरभर साचून राहो असे पसायदान या कवितेत मागितले आहे. या सर्व सचेतन प्रतिमांमधून जीवनदायी प्रेरणांचा स्त्रोत ओसंडून वाहताना दिसतो. महानगरी कवितेतील मरणाधीन वृत्तीला शह देणारी ही वृत्ती आहे. पण मरणाच्या डोळस जाणिवेमुळे या कवितेतील जीवननिष्ठा फोल न ठरता तिला बळकटीच येते. चांगल्या जगण्याला नेहमीच असा मरणाचा अंकुश असतो. म्हणून मरणाच्या जाणिवेतून सूचित होणारे विनशतत्त्व दृष्टिआड करून नेमाड्यांची कविता भाबड्या आशावादाकडे झुकत नाही. तसेच महानगरी कवितेप्रमाणे मरणाच्या सार्वभौमत्वाचा तटस्थ स्वीकार न करता या सार्वभौमत्वाला आव्हान देणाऱ्या जीवनदायी प्रेरणांचे भक्कम संदर्भ ती उभे करते. या विनाशातत्त्वाला शह देणारी जगण्याची उभारी आणि त्यातून अटळपणे येणारी लढाऊ वृत्ती हा स्थायीभाव असलेल्या नेमाड्यांच्या उमद्या जीवनदृष्टीचे दर्शन त्यांचा कवितेतही होते. "In this poem, Pasaydan asks that the 'beautiful seven-coloured bubble of life' should not become useless, the 'bright sun' peeking through the trees should not fade away, the 'smelly dust' of the ground should be stirred up in the 'speed of destruction' and the rich smell of life should be accumulated throughout the house. A source of life-giving inspiration is seen to overflow from all these conscious images. It is this attitude that supports the dying attitude of Mahanagari poetry. But due to the feeling of death's eyes, the devotion to life in this poem does not fail, but strengthens it. A good life always has such a curb of death. Therefore, Nemad's poetry does not tend towards naive optimism by overlooking the destruction indicated by the sense of death. It also makes strong references to life-giving impulses that challenge the sovereignty of death without neutrally accepting the sovereignty of death as in metropolitan poetry. In his poetry, the noble vision of the Nemads, who have a permanent spirit of survival and the fighting spirit that inevitably comes from it, is seen in his poetry.