Jaheernama

आधुनिक मराठी कविता एका वर्गाचीच भाषा बोलत होती. मध्यमवर्गाची! मर्ढेकरांनी आपल्या तिरकस अभिव्यक्तीने वैफल्य व्यक्त केले ते त्याच वर्गांचे! वरिषा साहित्यातही असतात आणि नारायण सुर्वे, त्यांच्या वर्गाची भाषा, अनुभव बोलत होते, पण त्यात वैयक्तिकतेचाही एक सूर होता. नारायण सुर्वे हा माणूस त्यातून दूर राहत नव्हता. आत्मविकासाच्या त्या अवस्थेत तसे होणेही शक्य नव्हते. काहीसे वैयक्तिकतेत कुठून घेणारे नारायण सुर्वे आता वेगळीच भाषा बोलत आहेत. त्यांचा ‘जाहीरनामा’च मुळी ‘आजच्या नावाने आणि आजच्या दुःखाच्या नावाने’ पुकारला जात आहे. त्यातील हा प्रक्षुब्ध नवागत गतीचे टोक धरून युगाची भाषा बोलत आहे. व्यक्तिगत सुखदुःखाचे कढ उमाळे रुंदावून आता समष्टीशी जोडले जात आहेत. येत आहे ती निखळ, व्यापक जनजीवनाची सखोल जाणीव आणि ती व्यक्त करणारा स्वाभाविक उच्चार… सुकाणू सुटलेल्या अवस्थेत भरकटणाऱ्या गलबताची तिची अवस्था नाही. तिची भूमिका, तिची दिशा सारे निश्चित आहे. Modern Marathi poetry spoke the language of a single class. Middle class! Mardekar expressed his frustration with his oblique expression of the same classes! The Varishas are also present in literature and Narayan Surve, spoke the language of his class, experience, but also a tone of individuality. The man Narayan Surve did not stay away from it. It was not even possible to do so in that stage of self-development. Narayan Surve, who is somewhat individualistic, is now speaking a different language. His 'manifesto' is being called 'in the name of today and in the name of today's suffering'. This edgy newcomer is speaking the language of the age by holding the edge of speed. The circle of individual happiness is widening and now being connected to the whole. What is coming is a deep sense of pure, comprehensive life and a natural accent that expresses it… not a state of rudderless floundering. Her role, her direction is all fixed.