Garden of Edan Urf Sai Society

या कादंबरीच्या अखेरीस लेखक म्हणतो, “या प्रकरणाआधी मी लिहिला तो मला नक्की माहीत असलेला या सहा पात्रांचा इतिहास. या प्रकरणात मी लिहिले ते माझ्या कल्पनाविलासाचे फलस्वरूप. मला आज वास्तव जसे दिसते त्याचा हा परिणाम. …या कादंबरीचा शेवट कसा असावा याबद्दलही मतभिन्नता असू शकतात. नव्हे, त्या असाव्यात अशीच माझी इच्छा आहे. तुम्हाला हा शेवट पटला तर ठीकच, पण पटला नाही तरी मला तेवढेच ठीक वाटेल. काही कादंबऱ्यांना शेवट नसतात, निदान नसावेत.” कोण आहेत ही सहा पात्रं? काय आहे त्यांचा इतिहास? या कादंबरीला शेवट नाही म्हणजे काय? मग कादंबरीचे कथानक कुठे संपते? काय सांगायचं आहे लेखकाला या कादंबरीतून? ही कादंबरी ‘आधुनिकते’ला समर्पित केली आहे. आधुनिकता म्हणजे नेमकं काय? आणि या आधुनिकतेशी आपले नेमके नाते काय? मकरंद साठे यांची ‘गार्डन ऑफ ईडन ऊर्फ साई सोसायटी’ ही कादंबरी वाचताना या प्रश्नांचा गुंता हळूहळू उलगडत जातो. नेहमीच्या रसाळ शैलीत आणि नावीन्यपूर्ण रचनातंत्राचा अवलंब करीत लिहिलेली ही कादंबरी मानवी जीवनाविषयीचे सखोल भाष्य करते. At the end of the novel, the author says, “Before this chapter I wrote the history of these six characters that I knew for sure. What I have written in this chapter is the result of my imagination. This is the result of how I see reality today. …There may also be differences of opinion about how this novel should end. No, I want them to be. If you like the ending, fine, but if you don't, I'm fine too. Some novels don't have endings, they shouldn't have endings." Who are these six characters? What is their history? What does this novel have no end? So where does the plot of the novel end? What does the author want to say from this novel? This novel is dedicated to 'Modernity'. What exactly is modernity? And what is our exact relationship with this modernity? While reading the novel 'Garden of Eden aka Sai Society' by Makarand Sathe, the complexity of these questions gradually unfolds. Written in the usual lush style and adopting an innovative compositional technique, this novel is a profound commentary on human life.